Captain Morgan Dark

Słysząc rzucone Havana czy Bacardi, filtrujesz dopytując - która, który. Wychwyciwszy Captain Morgan - już nie wnikasz. Tymczasem wspomniany producent zajmuje podiumowe, trzecie miejsce pod względem globalnej popularności.  Tak, Seagram i Diageo potrafią w marketing. ⭐

Początkowo, tj od czasów powstania brandu (Seagram w 1944), Sir Henry Morgan przypominał na etykiecie rzeczywiście samego siebie. Charakterystyczną, kreskówkową postać zawadiacko wyszczerzonego bukaniera stworzył Don Maitz dopiero w 1982. Kapitan z biegiem lat wizualnie zmężniał, tak aby przypodobać się grupie docelowej; aby uatrakcyjnić się w oczach Afroamerykanów i Latynosów. Brand hero bowiem celuje (w) i zagarnia młode audytorium, oczekujące najpospolitszej i taniej rozrywki. Na oficjalnej stronie marki znajdziemy paręnaście propozycji koktajli, nie mniej jednak sztandarowym miksem pozostaje kompozycja z colą.

Pirackie życie splata uśmiechy losu z awanturami, aczkolwiek odróżnić jedne od drugich bywa niekiedy trudno. Diageo (w posiadaniu marki od 2001) zuchwale podpięło się pod inicjatywę Gridiron Greats, by za każdy touchdown zwieńczony wiadomą pozą przekazać charytatywnie $10k na rzecz fundacji wspierającej emerytowanych graczy futbolu amerykańskiego. Marka przeznaczyłaby w/w środki, gdyby NFL nie zabronił niejawnego celebrity endorsement. W zamian Captain Morgan zyskał przychylność serc.

Tymczasem równowagę w przyrodzie zdaje się przywracać jedynie podgryzanie 🦈 zuchwałych graczy rynkowych. Nie ma bowiem grubszej ryby w Kanadzie niż Captain Morgan - ze swoimi dwunastoma milionami sprzedanych butelek (2015), podczas gdy Admiral Nelson zbytem dobija ledwo granicy jedenastu tysięcy (2014). Rekin pozwał więc płotkę, a sąd pochylił się nad podobieństwem konkurujących etykiet i orzekł co następuje: postać najsłynniejszego admirała w historii floty brytyjskiej przypomina kreację pirata, co bezradnego konsumenta konfunduje do tego stopnia, że omyłkowo mógłby on zasilić nie tę sakwę. No nie(dopuszczalne), skoro wydatki reklamowe Captain Morgana z ostatnich piętnastu lat sięgają 150 milionów dolarów. Przecież. 🤔

Levy Brothers, farmaceuci z Kingston, stworzyli na bazie rumu z destylarni Long Pond autorską odmianę spiced. Seagram nabył prawa patentowe i w specyfik przyodział Captain Morgana (1944); zresztą niespełna dekadę później pozyskał i sam Long Pond (1953). Obecnie destylarnia ta należy do państwowego National Rums of Jamaica, a za kluczowego klienta uchodzi Diageo.

Rumu w mojej butelce nie napełnił więc portorykański Serrallés, ani też USVI - moloch z Wysp Dziewiczych. Pierwszemu odmówiono współpracy w 2012, drugi nie dostarcza rumu poza granice USA. Diageo wytwarza i dystrybuuje Captain Morgana globalnie, lecz za wyjątkiem Jamajki. Tam markę obsługuje Campari Group we współpracy z J. Wray & Nephew i tylko na potrzeby lokalnego rynku. Taki rum nie może opuścić wyspy.

Tak czy inaczej, z etykiety Captain Morgan Dark wyczytamy: ‘distilled in Jamaica under government supervision'. Już spieszę z wyjaśnieniem: a) produkt na europejski rynek powstaje w jamajskiej destylarni Clarendon, b) melasę dostarcza jamajska agencja rządowa - The Spirits Pool, c) przy czym surowiec nie musi i nie pochodzi stamtąd całkowicie (bo również z Barbadosu i Gujany), d) produkt wydestylowano kolumnowo, e) następnie leżakował w beczce przez dwa lata (ciemną barwę zawdzięcza więc karmelowi), f) rum może zawierać dodatki (maksymalnie do 2.5% objętości).

Pachnie limetką i żelkami cola sour, ponadto lukrecja przeplata się z ananasem. Stan skupienia cieczy jest powszechnie znany, lecz konsystencja tego trunku zdaje się być wyjątkowo płynna 🤯. W smaku imbir i gorzko-słodki, spalony karmel. Płytki finisz, karmelowy.