Lemon Hart Original 1804

Retrospekcyjnie Lemon Hart był marką wyrazistą, niemniej w aktualnej komunikacji postawiono na nowego konia; na hashtag #rumalways. Domniemywam, że rozchodzi się o skojarzenie marki z essentials, czyli takim barowym niezbędnikiem, a dalej - z przekazem ukierunkowanym na domorosłego barmana, może nawet dyskretnie fantazjującego o roli miksologa. 🧚

Tymczasem rebranding niesie realne ryzyko utraty rozpoznawalności, wobec czego zazwyczaj sprowadza się do odświeżania wizerunku; celem trafniejszego dopasowania przekazu do bieżących trendów. Niekiedy bywa jednak strategią odcięcia się od niepożądanych naleciałości czy wręcz negatywnych konotacji.

Lemon Hart był pierwszym oficjalnym dostawcą rumu dla Królewskiej Marynarki Wojennej, a więc trunkiem faktycznie wydawanym marynarzom służącym na okrętach. Motyw nadawałby się więc wyśmienicie do zbudowania narracji marketingowej, tyle że wielokrotne zmiany własnościowe nie przysłużyły się podtrzymaniu ciągłości przekazu. Ponadto temat został do cna wyeksploatowany przez konkurencję (Pusser’s czy Black Tot).

Lemon Hart zabłysnął też za sprawą udanych kampanii reklamowych (1951-1962) opartych na ilustracjach Ronalda Searle’a. Przyznam, że taki stylistyczny powrót do retro przypadłby mi do gustu, co więcej, claim ‘have a good rum for your money’ brzmi doprawdy urokliwie. Bo autentycznie. Bo na swój sposób uczciwie.

Ale najsilniejszym skojarzeniem, aktualnym zresztą do dziś, jest kultowy status marki Lemon Hart w kulturze tiki. Wprawdzie głównie w odniesieniu do wariantu 151, lecz - umówmy się - owo uwielbienie mogłoby nadal korzystnie oddziaływać na warianty pozostałe. Mimo to przyjdzie ze świecą szukać stosownej wzmianki na stronie producenta.

Współczesność ma bowiem problem z tiki; dopatrując się w nim przejawu przywłaszczenia kulturowego. Toteż skore do autorefleksji (sic!) kraje anglosaskie starają się rozpoznać, a rozpoznać by rozróżnić: “uhonorowanie” (appreciation) od “przywłaszczenia” (appropriation). Zamysł trąci paranoją o tyle, że kultura podlega nieustannym przeobrażeniom; inspirację czerpiąc z zapożyczeń, utrwalanych powieleniami. 

Zagadnienie wpisuje się jednak w szerszą narrację, w narrację politycznej poprawności, podatną na ideologicznie motywowane instrumentalizacje. Trudno oczekiwać konstruktywnej debaty czy polemiki, skoro istnieje zasadna obawa posądzenia adwersarza o rasizm, grożący w konsekwencji całkowitym zmieceniem z planszy. 🫠

'For the Pacific Islands, for Oceania, for Pasifika, the problems that we face in this world are greater than tiki' - i skoro przezornie nie powiedziałem tego ja, bezpretensjonalnie pozwolę sobie wskazać na - alternatywną wobec sprofanowanej kultury - przyczynę nadchodzącej zagłady: '[...] greenhouse gases – overwhelmingly generated by burning fossil fuels – are cooking our planet. And the sea is taking the heat – literally. Despite accounting for just 0.02 per cent of global emissions – the Pacific islands are uniquely exposed. Their average elevation is just one to two meters above sea level; 90 percent of the population live within 5 kilometres of the coast and half the infrastructure is within 500 metres of the sea'.

Lemon Hart Original 1804 oznakowany jest jako Demerara Rum, z czego wynika, że independent bottler Lemon Hart zleca wykonanie rumu gujańskiej destylarni Demerara Distillers Limited (DDL), bo jedynie ona jest uprawniona do posługiwania się certyfikowanym oznaczeniem geograficznym Demerara Rum. Na marginesie dodam, że 40% rumu wyprodukowanego przez DDL alokowane jest w marki własne, a reszta sprzedawana partnerom (jak Lemon Hart czy Pusser’s).

Surowiec - melasa - nie musi pochodzić obligatoryjnie z Gujany. Wariant Original 1804 jest ‘bourbon barrel-aged’, lecz producent nie precyzuje jak długo, więc mamy do czynienia z klasycznym no-age-statement. Oznaczenie Demerara Rum - zgodnie z gujańską certyfikacją - nie zobowiązuje do starzenia produktu. Lemon Hart należy do kanadyjskiego Mosaiq (od 2010), zarazem Kanada jest jego największym rynkiem zbytu. Aby rum był dopuszczony do sprzedaży w Kanadzie, musi spędzić przynajmniej rok w beczce.

Natomiast fermentacja i destylacja muszą obowiązkowo zostać zrealizowane w regionie Demerara. Niedopuszczalne jest blendowanie z rumami pochodzącymi z innych regionów, jak również aromatyzowanie. Akceptowalna jest natomiast domieszka cukru do 20 gram na litr. Butelkuje Sazerac.

W aromacie kakao, wanilia z gałką muszkatołową; suszone śliwki i brązowy cukier. W smaku pieprzność i mleczna czekolada. W finiszu syrop klonowy i biszkopt.