Ron Vacilón 3 Años

Ucieczki dysydentów przynoszą kubańskiemu reżimowi dwojakie korzyści. Ich wywrotowa postawa nie stanowi już politycznego zagrożenia w kraju, natomiast opodatkowanie przekazów pieniężnych, którymi emigranci wspierają pozostałych w ojczyźnie bliskich, przynosi dyktaturze niebagatelne zyski. Na obczyźnie, tudzież wygnaniu, żyje już dwa i pół miliona Kubańczyków, a największy exodus w historii nastąpił zaledwie przed rokiem.

Represje polityczne to jedno, chroniczny kryzys gospodarczy i brak perspektyw na poprawę to drugie. Oba czynniki wypychają wszystkich, którzy chcą żyć w sposób godny. A zwłaszcza młodych i rzutkich, którzy nie mieszczą się w zastane ramy społeczne.

Deklarujemy sympatię do narodów, które stanowią pozytywną grupę odniesienia; w kontekście rozwoju społeczno-ekonomicznego, bliskości kulturowej, czy osobistych doświadczeń. Skłonny jestem twierdzić, że ze względu na pewną wspólnotę doświadczeń i radosne usposobienie - darzymy Kubańczyków zrozumieniem i niejakim sentymentem. A stąd już blisko do refleksji, jak byśmy postąpili w ich sytuacji? I dalej, czy byśmy - parafrazując klasyka - urządzali się w dupie? Co odważniejsi niech główkują natomiast, jak brzmi nasza odpowiedź na nieuniknione, globalne migracje.

Destylacją rumu na Kubie zajmują się dwie spółki skarbu państwa: CubaRon (Havana Club czy Santiago de Cuba) oraz Tecnoazúcar. Istnieją jeszcze dwie, choć zajmujące się jedynie obrotem, to Cimex (Caney czy Varadero) oraz Minal (Legendario). Przy czym Tecnoazúcar, należący do potentata curkowego AzCuba, zdaje się nieco tajemniczy. Trudności nastręcza już samo odtworzenie portfolio producenta; mamy bowiem flagowiec Mulata i nieco mniej rozpoznawalne brandy: Santero i Vigia. Kolejne marki zaprezentowano w 2016: Conde de Cuba i Vacilón.

Etykieta dumnie oznajmia, że Vacilón cieszył się wyraźną popularnością w latach 50-tych. Skoro jednak na przełomie lat 60-tych znacjonalizowano przemysł cukrowniczy i adekwatnie branżę alkoholową, a wspominamy brand powstał w 1956, to dochodzę do jakże błyskotliwej konkluzji, że obecnie - czyli po reaktywacji - marka utrzymuje się dłużej przy życiu niż uprzednio. 🫡

Widnieje na etykiecie rubryka, z nagłówkiem ‘maestro ronero’ i podpisem odręcznym, czy stylizowanym - nie wiem, zresztą dla mnie fragmentarycznie czytelnym. Nazwisko, które odczytuję (lub właśnie nie), nie mogę przyporządkować do kubańskich Maestros Roneros. Uzmysławiam sobie jednak, że kubański świat rumu podlega przecie państwowej kontroli, czyżby moje (nie)dopatrzenie? 🤔

Ron Vacilón powstaje w destylarni Heriberto Duquesne, zwanej swego czasu Adela. Trzcina cukrowa pochodzi z centralnej części wyspy, z prowincji Villa Clara. Proces fermentacji krótki, destylacja kolumnowa. Rum dojrzewa trzy lata w beczkach dębowych.

Rzęsisty aromat zielonych jabłek, nieco lżejszy mirabelek, a w tle bryza morska. Smak soczystych, przejrzałych brzoskwiń, a następnie przemożny akacjowego miodu. W finiszu cienka, słodka herbata i równie słodka skórka pomarańczy.