Myers's Rum Original Dark

Myers's Rum jest rzeczywiście world famous - jak dumnie obwieszcza slogan na etykiecie - a to za sprawą powszechnej dostępności i niewygórowanej ceny. Historycznie katalizatorem popularności okazała się brytyjska armia, a konkretniej jej sieć zaopatrzeniowa NAAFI, która towarzyszyła stacjonującym wojskom na całym świecie. W czasie II wojny światowej dysponowała 10'000 punktami sprzedaży, przy czym Myers's Rum figurował w jej stałym asortymencie.

Szeroka popularność skutkuje zwyczajowo znaczną rozpiętością opinii. Większość konsumentów ocenia jednak produkt pozytywnie, choć nierzadko z pobudek sentymentalnych. Niemniej często z adnotacją, że rum nadaje się bardziej do mixing niż sipping. Zatrzymajmy się przy tym rozróżnieniu na chwilę.

Pochwalam oddolne dyskursy. Mniej entuzjastycznie podchodzę do zawłaszczania pojęć na potrzeby marketingu. Podczas gdy kategoria mixing zdaje się intuicyjnie zrozumiała, dopiero termin sipping ujawnia pojęciowe pustosłowie, które próbuje się nam tutaj zaszczepić. Za przykład niech posłuży próba definicyjna z The Manual: "Sipping spirits must, above all else, possess a structure and flavor complexity that allows them to be enjoyed on their own, without the addition of mixers or additional liquors."

Zastanawiam się, ilu producentów rumu ochoczo lub przynajmniej dobrowolnie uznałby swój wytwór za przyswajalny czy apetyczny jedynie po zmieszaniu go z innym produktem. A może jakieś szacowne gremium powinno wiążąco wyrokować co jest strawne osobno, a co dopiero w akompaniamencie? Darujmy sobie, niech producent w wyrazie samoakceptacji przyzna sobie arbitralnie miano 'best sipping rum'. 'Ever'.

Definicja czyniąca zadość regułom logiki odnosi się do wszystkich zdefiniowanych przedmiotów i tylko do nich. Bazujący na subiektywnym odczuciu sipping dopuszcza dowolność interpretacyjną; nieprzejrzyste i niekonkretne pojęcie nie spełnia więc wymogów definicji. Zresztą pokuszę się o rewolucyjną myśl: niech o przeznaczeniu trunku konsument decyduje sam. Voilà.

Nieco na przekór mojemu wywodowi i dla zwiększenia konfuzji przywołam, że założyciel brandu - Fred L. Myers (1879) - dostrzegł wartość, ba, wręcz konkurencyjną przewagę w promowaniu własnego wyrobu jako głównego składnika koktajlu Planter’s Punch. Zapewne celem dywersyfikacji i uzyskania efektu synergii, a nie dewaluacji własnej marki (ergo przyjęcia roli mixing spirit).

Myers’s wchłonął swego dobrze zapowiadającego się konkurenta Charley's w 1937. Z czasem jednak sam był wchłaniany: przez Seagram (1954), Diageo (2000) i wreszcie Sazerac (2018). Z butelki dowiemy się, że rum produkowany jest for successors to (a nie przez) Fred L. Myers & Son. Ze strony wyczytamy, że powstał na bazie jamajskiej melasy, w wyniku destylacji continuous and pot still i dojrzewał w beczkach z białego dębu. Dalszych konkretów brak.

Dorzucę niewiele więcej. Myers's Rum Original Dark powstaje w destylarni Monymusk jako blend dziewięciu rumów, starzonych do czterech lat. Finalny produkt zawiera karmel E150a.

Zaskakująco złożony aromat; początkowo brzoskwinia i grejpfrut, następnie kwaśna kolumbijska kawa, wreszcie daktyle i suszone śliwki. W smaku (s)palony karmel i gorzka czekolada (solidne 90%). Wkrótce potem robi się mlecznie. 😯 W posmaku figi i powracająca brzoskwinia.