Plantation XO 20th Anniversary

Od 25 maja 2021 obowiązuje na obszarze UE rozporządzenie o sygnaturze 2019/787, zgodnie z którym nie można nazywać rumem produktu zawierającego więcej niż 20 gram cukru w przeliczeniu na litr. Wyroby nie spełniające w/w wymogu osuwają się do zbiorczej, nieco mglistej kategorii ”napój spirytusowy”.

Sami zainteresowani - a właściwie zagrożeni oferenci - mogą więc zareagować dwojako. Zachować dotychczasową recepturę, zmienić oznakowanie na etykiecie i tę właśnie drogę obrał m.in. duński A. H. Riise Spirits, który zgrabnie opakował nazwę kategorii w slogan “superior spirit drink made from premium matured rum’.

Drugim rozwiązaniem jest faktyczne obniżenie domieszki cukru, bo przecież nie rezygnacja z dochodowego rynku europejskiego. Weźmy na przykład takie Diplomático Reserva Exclusiva i liczne grono admiratorów, których umiłowanym trunkiem miałby nagle okazać się - nomen omen - napój spirytusowy?

A jak w tym zestawieniu plasuje się Plantation XO 20th Anniversary, czwarty najczęściej oceniany trunek na platformie rumratings? Faktem jest, że producent Maison Ferrand nie ukrywał stosowania dosage, co tak wprost oznacza dosładzanie; zresztą strona internetowa ujawnia wartość graniczną - 20g/L. Rzecz w tym, że wcześniejsze testy wykazywały wartości znacznie wyższe. No dobrze, były wyższe, teraz są niższe i co? Otóż to, że my jako konsumenci mamy dość zawężone możliwości weryfikacji deklaracji producentów. Zatem w naszym wspólnym interesie jest nieustanne postulowanie najwyższej możliwej transparencji i jej bezwzględne egzekwowanie.

Johnny Drejer cieszy się obecnie zasłużoną estymą, choć początkowo wielu dyskredytowało jego metodę pomiaru zawartości cukru. Niemniej niektórzy poszli w jego ślady, dzięki czemu możemy obecnie prześledzić, jak zmienia(ł) się skład testowanych produktów. Natomiast prawdziwym game changerem okazali się skrupulatni Skandynawowie. Alko, fiński monopolistyczny dystrybutor, poddaje trunki badaniom laboratoryjnym, które udostępnia. Podobną rolę pełni szwedzki Systembolaget. Głos zabierają więc już nie tylko entuzjaści, a poważne instytucje, więc na dobrą sprawę zmienia się na naszych oczach paradygmat.

Domieszka cukru czy też szumnie kreślony dosage to temat, który polaryzuje, aczkolwiek w moim odczuciu bezzasadnie. Richard Seale rozkłada adwersarzy na łopatki, a ja pozwolę sobie pokrótce przytoczyć jego argumentację. Otóż stwierdzenie, że lubisz słodki rum opiera się na błędzie poznawczym, bowiem w rzeczywistości lubisz dosładzany rum. A to znaczna różnica. Natomiast skądinąd słuszne tłumaczenie, że finalnie to twoja sprawa jaki pijesz rum - równie mija się z rzeczywistością, bo aktu ochrzczenia dokonał producent, a tym samym odebrał tobie prawo do określenia proporcji samemu.

Maison Ferrand powstał w 1989, natomiast Plantation XO zrodził się w intencji uczczenia dwudziestu lat Alexandre Gabriela w roli master blendera. Rum zadebiutował więc w 2009. Maison Ferrand pozyskał West Indies Rum Distillery (WIRD) w 2017, składowe nabywał zatem wcześniej jako independent bottler z różnych barbadoskich destylarni. Warto zauważyć, że większość dostępnej melasy destylowanej na Barbadosie pochodzi z krajów ościennych.

Producent ujawnia technikalia: fermentacja zabiera od trzech do pięciu dni, po czym następuje destylacja zarówno metodą kolumnową (twin column) jak i alembikową (Gregg’s Farm) oraz deklaruje zakres starzenia - tropikalnego między osiem a piętnaście lat oraz kontynentalnego - między dwoma latami a dziesięcioma. Te znaczne rozpiętości kotwiczymy zapewne zbieżnie z sentymentem. Tak na marginesie, trudno godzić ‘double ageing’ z autentycznie barbadoskim pochodzeniem. Produkt finalnie zabarwiono karmelem E150a.

W zapachu jabłecznik, mleko z miodem, pigwa. W smaku mleczna czekolada i dyskretnie orzechy włoskie. Dopiero w finiszu ujawnia się mleczko kokosowe i skórka pomarańczowa.